تویی که سبیل نمی گذاری! تویی که ذاتا پشت لبت سبز نمی شود! تویی که به خیالت هر روز صبح باید صورتت را رفت و برگشت بتراشی تا آدم حسابی به نظر بیای! تویی که تصور می کنی تراشیدن ریش و سبیل یک فضیلت انسانی است! تویی که فکر می کنی سبیل داشتن و کار سخت کردن، شأن اجتماعی آدم را کم می کند!

تویی که نمی فهمی روزی 15 ساعت با مغز و هستی و کلمات کلنجار رفتن یعنی چه! تویی که از موسیقی سنتی بیزاری! تویی که درک نمی کنی؛ دردهای زندگی بعضی از آدم ها، دردهای انتخابی نبوده! تویی که اصلا متوجه نمی شوی که اندوهناک شدن از زیستن یعنی چه! تویی که نمی دانی سنگینی بغض بر گلو یعنی چه!

تو چه می فهمی که در دل یک سبیلو چه می گذرد! بگذار کسانی هم باشند که سبیل های پر پشت و نا مرتب دارند! بگذار کسانی هم باشند که دلتنگی شان را پشت سبیل پنهان کنند! بگذار کسانی هم باشند که به فلان الدوله ها و فلان السلطنه های امروزی وصل نیستند و با دست کشیدن به سبیل شان  آرام می شوند!

سبیل(Moustache) نگذاشته ام تا چربش کنند یا دودش دهند. سبیل نگذاشته ام که داد بزنم  یا این که گاهی چیزی را از زیر آن رد (زیر سبیلی) کنم.  نمی دانم « شارب » بی آزار بنده چه تنشی را بر نظاره گران چهره ام تحمیل می کند که هر از گاهی نیشی می زنند.

بعضی ها می گویند؛ کسی سبیل می گذارد که یال و کوپال و هیکل این چنین و آن چنان داشته باشد.   بعضی از تو دوری می کنند که دیگران تصور نکنند با آنها رابطه دوستی داری!

دوستان « م ت ش خ ص » و  نازک آوا هم بر این عقیده اند که سبیل به شخصیت من نمی خورد و در شأن من نیست و سبیل مال لات ها و قصاب هاست.

بعضی ها که سال هاست در حسرت رشد تار مویی بر پشت لبشان هستند، جواب سلام نمی دهند و می گویند؛ اول این سبیل های آب گوشتی را بزن بعد بیا با ما صحبت کن!

دیگری از سبیل ها چندش اش می شود و می گوید: وای چه جوری غذا می خوری!!؟!  دست کم آب خوری ها را کوتاه کن.

یکی می گوید مثل هنرمندها شدی! دیگری می گوید سبیلتو بده داد بزنیم!!!!!! دوستی می گه رفتی تو کار سبیل نیچه ای! حواست باشه که زیر آبتو بزنند.

بعضی دیگر می گویند نکنه کمونیستی، یا سبیل پرورش دادی بگی سیاسی هستی! یک دفعه تصفیه و پاک سازی نشی! بعضی دوستان نیز از روی شاید دلسوزی سفارش می کنند حواست را جمع کن در محیط کار و محیط دولتی از این جور سبیل ها خوششان نمی آید یا سبیل نگذار یا سبیل با ریش بگذار!

بعضی از رفقا که خیلی وقته منو ندیدن، با حیرت دور و برم می چرخند و سبیل ها را ور انداز می کنند و می گن؛ از واکنش دیگران نمی ترسی و تحریک به تراشیدن سبیل هات نمی شی!!؟
به نظر بعضی، از دور فقط سبیل پر پشتی مجسم می شوم و چیز دیگری  از وجودم پیدا نیست.

یکی از این بچه های تریپ روشنفکری هم دستشو زد زیر چونه اش و نگاهی عاقل اندر سفیه انداخت و گفت: کسانی که در مردانگی خود تردید دارند، به پرورش سبیل همت می گمارند تا به این مهم رسمیت ببخشند.

ضرورتی برای پاسخ به این اظهار نظرها نمی بینم! آنان چه می دانند که در درون من چه می گذرد؛ حرف هایم را پشت در بسته دهانم مخفی و با سبیل مومشان کرده ام. من نمی توانم دیگرانی که تفکر و نگاهشان در باره من تنها به یک سبیل کلفت محدود می شود را تغییر دهم.

گاهی برای خودت شرط می گذاری تا به خواسته ات نرسیدی مثلا سبیل هاتو نزنی! گاهی اوقات هم به خودت تلقین می کنی که سبیل قدرت تحمل رنج و سختی زندگی رو برات زیاد می کنه!
به اعتقاد بعضی ها با گذاشتن سبیل، دست مایه شوخی دیگران قرار می گیری! ملالی نیست؛ چرا که زندگی خود یک شوخی بزرگ است.

با این سبیل ها سکوتم بیشتر شده؛ اگر هم حرفی باشد خرد و تصفیه شده از لا به لای آنها خود را بیرون می کشد. شاید یکی از دستاوردهای سبیل گذاشتن این باشد که از واکنش اطرافیان نسبت به تغییر قیافه ات بتوانی آنها را بهتر بشناسی...... (هرکسی از ظن خود شد یار من .....)

به هر صورت پس پشت این شارب شاید مخوف قلبی رئوف خفته است؛ به آنها وابستگی ندارم و هر آن آماده ام تا تیغ خشم خود را بر ریشه اشان بکشانم.

رأی هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه     چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند